Clínica e diagnóstico da diabetes

O diagnóstico da diabetes mellitus comeza coa identificación dos principais signos - síntomas. A pesar da semellanza das manifestacións clínicas da enfermidade, cada tipo de diabetes ten as súas propias características específicas.

A diabetes mellitus foi descrita como unha entidade nosolóxica distinta polos antigos exipcios hai uns mil anos e medio. Entón o diagnóstico foi feito por varios métodos que xa non se usan hoxe debido á súa irrelevancia. Por exemplo, Hipócrates díxolles aos seus pacientes que tiñan diabetes mellitus, cuxa clínica era brillante cando a orina tiña un sabor doce cando se probaba. Na medicina chinesa, para diagnosticar esta enfermidade insidiosa, usáronse insectos: moscas, avespas, que, ante a presenza de azucre na orina, asentáronse no recipiente no que se colocou a orina.

clasificación

A propia diabetes é unha patoloxía do sistema endócrino. A concentración de azucre no sangue aumenta constantemente por varias razóns. Adoita ser unha deficiencia de insulina, que pode ser absoluta ou relativa. Esta hormona prodúcese nas células beta da cola do páncreas.

O resultado deste proceso é sempre unha violación do metabolismo do corpo humano a todos os niveis, o que finalmente leva a complicacións graves dos sistemas cardiovascular e nervioso a maior escala, e as unidades funcionais restantes do corpo sofren un pouco menos.

Ata a data, hai varios tipos de enfermidades que teñen enfoques de tratamento completamente diferentes. Independentemente de cal sexa a diabetes mellitus, a clínica desta enfermidade é case sempre a mesma.

A clasificación máis común na literatura é:

1. A diabetes mellitus con deficiencia absoluta de insulina é máis común a unha idade nova e nos nenos. Chámase o primeiro tipo.
2. A diabetes dependente da insulina ocorre con máis frecuencia na idade adulta e caracterízase por unha falta relativa de insulina. A diabetes tipo 2 adoita ocorrer en persoas maiores, pero hai casos nos que a patoloxía tamén afecta aos mozos. É moito máis común que o primeiro tipo, e un dos factores provocadores da patoloxía é o sobrepeso.
3. Sintomático. Este tipo de enfermidade pode ocorrer no contexto doutros procesos patolóxicos, polo que tamén se lle chama secundaria.
4. Diabetes gestacional que se produce durante o embarazo. Moitas veces desaparece por si só despois do nacemento.
5. Coa desnutrición, tamén se pode desenvolver unha patoloxía como a diabetes mellitus.

Cómpre sinalar unha vez máis que o primeiro e o segundo tipos de patoloxía difiren no desenvolvemento da deficiencia absoluta e relativa de insulina, respectivamente. Polo tanto, é o primeiro tipo de enfermidade que require unha administración externa constante de insulina. E cando se alcanza o esgotamento do páncreas, especialmente cun longo curso de diabetes tipo 2, tamén xorde esa necesidade.

En si, o segundo tipo de enfermidade pode caracterizarse por unha produción suficiente de insulina, pero as células do corpo son insensibles a ela por varias razóns: os orgánulos responsables deste proceso poden bloquearse ou o seu número non é suficiente para unha comunicación eficaz. Como resultado, as células desenvolven unha falta de azucre, que serve como sinal para aumentar a produción de insulina, que ten pouco efecto. Como resultado, a cantidade de insulina producida comeza a diminuír, o que leva a un aumento dos indicadores glicémicos.

As razóns

A base da insuficiencia absoluta de insulina que conduce ao primeiro tipo de enfermidade é un proceso autoinmune. É causado por unha violación do sistema inmunitario, que provoca a produción dos seus propios anticorpos para loitar contra as células beta dos illotes de Langerhans. Isto leva á súa destrución.

Moitas veces, os principais factores que provocan a interrupción do sistema inmunitario coa posterior produción de anticorpos son varias infeccións virais, as máis agresivas das cales poden ser a rubéola, a varicela e as paperas. Hai unha predisposición xenética á patoloxía.

Hai que ter en conta que unha substancia como o selenio aumenta a probabilidade dun segundo tipo de patoloxía. Non obstante, este está lonxe de ser o factor máis importante no desenvolvemento do proceso. Estes inclúen a mesma predisposición hereditaria e a presenza de sobrepeso. Estes factores deben ser analizados máis de preto.

1. Canto maior é o grao de obesidade, maior é o risco de diabetes, mentres que no terceiro grao aumenta 10 veces. A obesidade abdominal, é dicir, cando hai depósitos de graxa no abdome, pode ser o resultado de trastornos metabólicos, é dicir, prediabetes.
2. A predisposición hereditaria indica un aumento varias veces do risco de diabetes con esta patoloxía nos familiares consanguíneos. Non importa se o parente máis vello ou o máis novo padece a enfermidade. Ás veces hai unha tendencia a que a enfermidade se transmite de xeración en xeración, pero isto é só unha coincidencia.

Cómpre ter en conta que cando se detecta diabetes mellitus, a clínica desenvólvese moi lenta e gradualmente, o que complica o diagnóstico de forma oportuna.

A diabetes mellitus secundaria adoita desenvolverse no contexto dos seguintes procesos:

1. Patoloxías orgánicas do páncreas - un proceso inflamatorio ou oncolóxico, trauma, violación da integridade por resección.
2. Outras patoloxías hormonais - enfermidades da glándula tireóide, glándulas suprarrenais, glándula pituitaria.
3. Efectos tóxicos de drogas e outros axentes químicos.
4. Cambio na sensibilidade á insulina no contexto dun proceso patolóxico.
5. O paciente ten unha enfermidade xenética.

A diabetes gestacional e a diabetes por desnutrición son lixeiramente diferentes xa que poden ser procesos reversibles.

O que está a pasar no corpo

Por un ou máis dos motivos anteriores, ten lugar no corpo un proceso no que o exceso de azucre xa non se almacena en forma de glicóxeno no tecido muscular e no fígado. O azucre que o corpo non podía procesar permanece no torrente sanguíneo e só unha pequena parte del é excretado polos riles. Isto ten un efecto moi negativo en absolutamente todos os órganos e sistemas do corpo.

Dado que a glicosa non entra nas células, comezan a descompoñer activamente as graxas para obter enerxía. Isto leva a unha maior formación de residuos nitroxenados - corpos cetónicos que perturban todos os procesos metabólicos.

cadro clínico

Os síntomas máis característicos dunha patoloxía que aínda non foi diagnosticada ou cun aumento pronunciado do azucre poden ser:

• sede excesiva, acompañada dunha sequedade insoportable na boca;
• aumento da micción durante o día e pola noite;
• a aparición de debilidade xeral, somnolencia, fatiga e pesadez nos músculos;
• o apetito aumenta significativamente;
• coceira na pel e xenital;
• As superficies das feridas curan durante moito tempo;
• Os pacientes con diabetes tipo 1 perden moito peso, mentres que os pacientes con diabetes tipo 2 gañan peso rapidamente.

Normalmente, co desenvolvemento da diabetes tipo 1, os síntomas clínicos desenvólvense á velocidade do raio, e o segundo tipo de patoloxía caracterízase por un aumento gradual na clínica, ás veces os síntomas poden ser ondulados (o estado normal cambia co cadro clínico da diabetes. ). ).

complicacións da enfermidade

Ambos tipos de patoloxías caracterízanse polo desenvolvemento de complicacións que adoitan desenvolverse nunha persoa na vellez. A diabetes tamén contribúe ao desenvolvemento máis temperán destas condicións.

1. Enfermidades graves do sistema cardiovascular: aterosclerose, condicións isquémicas.
2. Desenvolvemento de microangiopatías nas extremidades inferiores, riles, ollos.
3. O dano ao sistema nervioso, que se manifesta en forma de pel seca, dor intensa e cólicos nas pernas, reduce a sensibilidade á dor.
4. Vista reducida.
5. Danos nos riles con disfunción e aumento da excreción de proteínas.
6. Os defectos ulcerativos desenvólvense nos pés, que finalmente conducen a procesos necróticos e purulentos. A base para isto é o desenvolvemento da neuropatía e anxiopatía das extremidades inferiores.
7. O desenvolvemento de complicacións infecciosas na pel - abscesos, infeccións por fungos.
8. Os estados comatosos con niveis altos ou baixos de azucre poden desenvolverse debido a un mal control glicémico. Nótase que a condición de hipoglucemia (baixo azucre) é moito máis difícil de tratar que a hiperglicemia (alto azucre).

Ás veces, coa diabetes tipo 1 hai un deterioro do benestar que vai acompañado de debilidade xeral. Pode ir acompañado de dor abdominal e vómitos, e hai un cheiro a acetona na boca. Estes cambios explícanse pola acumulación de corpos cetónicos, que deben ser eliminados do sangue o máis rápido posible. Se isto non ocorre, desenvólvese un coma cetoacidoso.

Quizais un coma por unha dosificación inadecuada de insulina se se administra unha cantidade excesiva. Para evitar o desenvolvemento de calquera tipo de coma diabético, debe controlar constantemente os niveis de azucre no sangue e escoller as doses de insulina adecuadamente.

diagnóstico

Os pacientes diagnosticados de diabetes están baixo o control dun endocrinólogo. O diagnóstico da patoloxía inclúe as seguintes probas:

1. Análise do perfil glicémico.
2. proba de tolerancia á glicosa.
3. Análise de orina para a presenza de azucre e acetona, hai tiras de proba especiais para iso.
4. Unha proba de sangue para a hemoglobina glicada, en persoas sans nunca supera a norma.
5. Determinación do péptido C que diminúe no primeiro tipo de patoloxía. No segundo tipo, pode permanecer dentro do rango normal.

tratamento

Para tratar o proceso, os pacientes necesitan:

1. Siga as recomendacións de dieta. Significan limitar os alimentos que conteñen carbohidratos rápidos. Débese revisar a dieta, preferiblemente cinco comidas ao día.
2. Os pacientes co primeiro tipo ou con diabetes secundaria dependente da insulina reciben terapia con insulina. Inxéctase por vía subcutánea cunha xiringa ou bolígrafos especiais. Ás veces, os pacientes teñen instalada unha bomba de insulina. A día de hoxe estase a traballar no desenvolvemento dun páncreas artificial que poida medir o propio azucre e inxectar a cantidade adecuada de insulina.
3. No segundo tipo de enfermidade, os medicamentos para baixar o azucre tómanse en forma de comprimidos.
4. Prescríbense exercicios fisioterapéuticos especiais, xa que a actividade física axuda a normalizar os niveis de azucre no sangue e combater a obesidade.

Hai que ter en conta que esta enfermidade é tratada de por vida. Canto maior sexa o autocontrol do paciente, menos complicacións que ameazan a súa vida se desenvolven no paciente e a súa progresión redúcese notablemente.